Vorige week was heftig. Het begon op de zondag ervoor. ’s Ochtends werd ik met een onbestendig gevoel wakker en het regende erg hard. Dat zou de hele dag zo blijven, maar je kent me; daar laat ik me niet gelijk door afschrikken…
Om 07.30 uur kreeg ik het bericht dat een goede bekende van mij is overleden. Ik was in shock, aangezien ik deze vrouw een week daarvoor tegen was gekomen. Ze liep achter haar rollator en samen met haar dochter. Mijn gevoel zei dat ik moest stoppen om te vragen hoe het met haar ging, maar ik was al laat voor een afspraak. Ik zei enthousiast hoi, maar fietste door... Gelijk al voelde ik me hier schuldig en boos over.
Hoezo is een afspraak belangrijker dan een persoon?!
Heel veel spijt omdat mijn intuïtie zei: stoppen en ik luisterde naar de schreeuwende stem in mijn hoofd die zei: doorfietsen, je bent alweer te laat….
Na dit nieuws ben ik gaan wandelen en kon ik mijn tranen lekker laten stromen. Op het Hulsbeek wilde ik net gaan zitten op een bankje toen er 4 "kakelende kippen" aan kwamen lopen. Uitgerekend op “MIJN” bankje legden ze hun kleding neer om te gaan zwemmen... Eerst was ik een beetje geïrriteerd, omdat ze op dit tijdstip, terwijl het hele Hulsbeek nog leeg was, uitgerekend naar dit bankje moesten komen. Maar al gauw had ik door dat dit waarschijnlijk niet voor niets was. Toen de dames in het water waren vroeg ik of ik ze op de foto moest zetten. "Graag!", was hun antwoord, want voor 3 dames was dit zwemmen nieuw. Ze logeerden bij Erve Hulsbeek en kwamen uit Noord-Holland. Ze noemden zichzelf de GUUSJES, als herinnering aan hun vriendin die overleden was aan kanker. Jaarlijks gingen ze nog met elkaar op stap, maar dan zonder haar.
Na even kletsen liep ik verder en toen ik bijna thuis kwam werd ik aangehouden door een bekende van me. Ze zei dat ze een afspraak wilde maken, omdat ze deze week te horen had gekregen dat ze borstkanker heeft en al snel de mallemolen van onderzoeken enz. in zou gaan. Ze wilde zich de komende tijd dus alleen omringen met positieve mensen.
Thuisgekomen vertelde ik mijn man dit alles en kreeg ik een appje binnen dat de man van een klant van mij is overleden. 49 jaar en in de bloei van zijn leven... Je snapt dat dit er wel in heeft gehakt.
De moraal van dit verhaal is dat intuïtie je altijd vertelt wat je moet doen, ook al is het niet meteen duidelijk waarom… Probeer dus te luisteren en te handelen naar je "onderbuikgevoel".
Intuïtie
Het woord intuïtie komt uit het Latijn en betekent "innerlijk zien". Omschrijf het als je innerlijke stem die soms luid is en soms nauwelijks hoorbaar. Je intuïtie geeft je gevoelsboodschappen, vaak voelbaar als een sterke beroering die je in je buik voelt als iets niet goed zit. Of als je voelt dat je een bepaalde keuze moet maken. De intuïtie zorgt ervoor dat je het geheel of de essentie van iets doorziet. Het is dus altijd goed om op dit gevoel te vertrouwen en hiernaar te handelen. Probeer er dus voor open te staan, zodat jij deze innerlijke stem ook kunt horen als het nodig is.
